Այրվեց կարոտիս վերջին կամուրջը,
Ցավս ափ չունի…
Այնպես կուզեի աղեկեզ ճչալ
Մոտիկ անտառում, ուր ոչ ոք չկա…
Աստված իմ, գոնե այնպես անեիր,
Որ տառապանքն իմ սահման ունենար,
Եվ վտանգավոր սահմանագլխին
Աստղի պես դու ինձ պայծառ շողայիր:
Ողջամիտ մնալ մեր ծանր կյանքում,
Դժվար է այնքան, որ չի էլ մարսվում…
Ամենուր վազք է, և միայնª փողի,
Ո՞ւմ է պետք, թե մի խելառ բանաստեղծ
Սիրո մասին լավ երգեր է գրել,
Իսկ թե երգիչն այդ մի օր պատահմամբ
Անկյունում կծկված փողերը հաշվեր,
Քանի՜ անծանոթ մարդ կողջուներ…
Երնե՜կ հրաշքով այնպես քնեի,
Որ մի դար հետո միայն զարթնեի,
Գուցե մարդահոտ փչեր աշխարհից`
Սիրո երգ ծնվեր մարդկանց շուրթերից…