Գուցե դուք ասեք
Վերջին երազս պանդուխտ է անտուն,
Աստղացոլքում իսկ փնտրում եմ ես վերջ,
Հիմա էլ մարդկանց ես չեմ կարոտում,
Ոչինչ չեմ փնտրում հիմա մարդկանց մեջ:
Հիմա խինդ չկա, տխուր եմ, անկամ,
Անգամ լացելու ցանկություն չունեմ,
Ո՞վ եմ ես, ինքս չգիտեմ անգամ,
Բայց որ ես ես չեմ, այդ մեկը գիտեմ:
Ո՞ւմ ձեռքով մորթվեց իմ մեջ այդքան սեր,
Այդքան կարոտ ո՞վ սպանեց իմ մեջ,
Ո՞ւր էր, թե մեղքը մեկինը լիներ,
Բախտը վերջ ունի, մեղքերն են անվերջ:
Խաղողի պես է ինձ ճզմել սերը,
Եվ խենթությունն իմ խեղդամահ արել,
Եվ դառնությունն իմ քաղցրացել, հորդել
Ու հազար տարվա գինի է դառել:
Վերջին երազս պանդուխտ է անտուն,
Աստղացոլքում իսկ փնտրում եմ ես վերջ,
Հիմա էլ մարդկանց ես չեմ կարոտում,
Ոչինչ չեմ փնտրում հիմա մարդկանց մեջ: